In de Visie op Flex van mei 2014 lichtten we twee regelingen nader toe: de werkkostenregeling en de toepassing van de inlenersbeloning. En het is eigenlijk exemplarisch voor de flexbranche. Sorry dat we u hiermee moeten lastig vallen, wil ik haast zeggen. Maar helaas, u ontkomt er niet aan: voor een goede rendabele onderneming moet elke uitzendorganisatie zich voortdurend verdiepen in allerlei technische en veranderende regelgeving. En dat is nogal wat. De nieuwe ziektewet, wel of niet eigenrisicodragen, de werkkostenregeling, sectorverloning, de nieuwe wet Werk en Zekerheid. En niet te vergeten: onze eigen cao’s, met recent wederom nieuwe cao afspraken bij NBBU en aanvullingen bij de ABU cao. Eerlijk is eerlijk, onze organisatie verdient hier voor een groot deel zijn brood mee. Voor klanten is deze kennis cruciaal en wij helpen ze daarbij met advies en trainingen. Maar toch knaagt het. Dit zou toch niet de kern van de flexonderneming moeten zijn? Hoe kan de branche nu groeien en innoveren als men voortdurend met dergelijke complexe regelingen wordt geconfronteerd? En nu we toch eerlijk zijn: het is niet enkel de overheid die blaam treft. We doen het ook wel een beetje onszelf aan. De ABU- en de NBBU-cao, ze zijn beiden nou niet het voorbeeld van een eenvoudige en makkelijk te begrijpen cao. We kunnen er een aardige trainingsprogramma aan wijden zal ik maar zeggen. De wekentelling, een correcte toepassing van de pensioenaanspraken, de veelal verschillende grondslagen van de diverse kostprijselementen.
Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker, zou ik zeggen… En alsof dit nog niet moeilijk genoeg is, hebben we ook de SNCU een prominente rol gegeven, die al deze ingewikkelde regelgeving gaat toetsen. Een voorbeeld uit onze adviespraktijk: een uitzender die te goeder trouw zijn verloning baseert op gegevens van zijn inlener. De inlener betaalt (bewust of onbewust, ik weet het niet) zijn eigen medewerker niet conform de eigen cao, maar geeft de feitelijke situatie door aan de uitzendorganisatie. Uit een controle blijkt dat de inlener zijn eigen cao niet goed toepast. En wat gebeurt er dan? Niet de inlener wordt bestraft (die kiest gewoon een nieuwe flexleverancier), maar de uitzender krijgt de rekening. Zuur, zeker als hier geen sprake is van onwil of malafiditeit.. Echt pijnlijk wordt het als er bij de controle fouten zijn gemaakt en de SNCU claim een stuk lager had moeten zijn. Begrijp me goed, regels dienen te worden nageleefd en malafiditeit moet worden bestreden.
Mijn pleidooi is niet gericht tegen de SNCU of de betrokken inspecteurs. Zij voeren hun opdracht uit en hebben juist exact dezelfde problematiek als de uitzenders: te complexe regelgeving die te moeilijk is om na te leven en te controleren. De uitzendpolder raakt verstrikt in zijn eigen regelgeving. In die zin is de laatste ontwikkeling bij de NBBU-cao toe te juichen. Hoewel er geen fundamentele koerswijziging is, geeft het afhaken van FNV en CNV bij deze cao hopelijk ook kansen in de toekomst voor fundamentele herijking van diverse te complexe cao-afspraken. Ik kijk er naar uit. Ik voorspel u: als straks de inlenersbeloning strikt moet worden nageleefd door alle partijen in de branche én dit een speerpunt wordt van de controlerende instanties, dan krijgen we nog een aardige uitdaging in de branche. En dat is toch jammer, omdat we ons beter zouden bezighouden met onze kern van de zaak : hoe brengen we nog beter werknemers en werkgevers bij elkaar en zorgen we dat beide partijen er beter van worden? Ik wens u succes met ondernemen. En die regelgeving? Daar helpen wij u graag bij. Bijvoorbeeld door de andere notities uit deze uitgave.
Patrick Hustinx, Partner bij Professionals in Flex
Meer weten?
Neem contact met ons op via 023-8700113, of vul direct onderstaand contactformulier in. Wij nemen dan zo snel mogelijk contact met u op.
